1960’ların sonu ve 1970’lerin başında, Walter Mischel adlı bir psikolog gecikmiş tatmin konusunda bir dizi deney gerçekleştirdi. Mischel, hazzın ertelenebilme kabiliyetinin gelecek hayat başarısının bir göstergesi olabileceğini öğrenmekle ilgileniyordu. Deneylerde, dört ila altı yaş arasındaki çocuklar, bir şekerleme ile (genellikle bir hatmiola veya kurabiye) bir odaya yerleştirildi. Odayı terk etmeden önce, her çocuğa, eğer bu şekerlemeye 15 dakika boyunca dokunmamayı başarabilirlerse ikinci bir şeker daha alacakları söylendi.
Yıllar sonra yapılan takip çalışmaları, 15 dakika şekerlemeye dokunmadan bekliyebilen çocukların akademik olarak dahil olmak üzere çeşitli alanlarda daha iyi sonuçlar aldığını buldu. İkinci şekeri 15 dakika bekleyebilenler daha yüksek sınav puanları ve daha yüksek eğitim seviyelerine sahip olma eğilimindeydi. Araştırmanın sonuçları, bu bekleyebilme kabiliyetinin ileride başarılı olabilmek için temel bir beceri olduğu kadar erken yaşta şekillenen ve yaşam boyunca süren bir şey olduğunu da ortaya koymaktadır.
